Grinias

Όπως έλεγε και το παλιό τραγούδι ‘ποιος είναι αυτός ο αψηλός, ποιος είναι αυτός ο τύπος’.

Αλήθεια, γιατί μας πήρε ο πόνος να κάνουμε άγαλμα στον ελευθερωτή της Ουρουγουάης? Μας περίσσευε η πλατεία και δεν είχαμε ποιόν να βάλουμε πάνω της? Δόξα τον θεό από ιδέες για αγάλματα να φαν και οι κότες. Έπρεπε να φέρουμε εισαγόμενο?

Έψαξα παντού στο internet να δω αν ο μακαρίτης ο στρατηγός είχε κάνει κάτι στην Ελλάδα. Το 21, το 40, την επταετία το πολύ πολύ. Δεν βρήκα τίποτα!!!

Το άγαλμα βρίσκεται στη Μιχαλακοπουλου δίπλα στο Χίλτον, μπροστά από τα Goody’s. Επί της δημαρχίας του καγκελλάριου ανέβηκε ο στρατηγός, για θυμόμαστε πάντα την ένδοξη μάχη που είχε δώσει στη Βεντήρη, στις ‘πόρτες’ του Memphis και του Sui Generis!!!

Πόσο δύσκολο είναι δηλαδή σε έναν άνθρωπο να πει ένα ευχαριστώ που σταματάς το αυτοκίνητο σου, χωρίς να έχει προτεραιότητα, και τον αφήνεις να περάσει?

Δεν μιλάω για πεζό γιατί ο πεζός έτσι και αλλιώς έχει προτεραιότητα.

Μιλάω για την στιγμή που γίνεσαι ευγενικός και ενώ οδηγείς σε κεντρικό δρόμο, σταματάς για να περάσει κάποιος άλλος που είναι στο στενάκι και μπορεί να περιμένει και 40 αυτοκίνητα για να τον αφήσουν να βγεί!!!

Όχι μόνο δεν έχει νεύμα – ευχαριστώ αλλά έχει και τη φάτσα του ‘έτσι έπρεπε’.

Επίσης γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών οδηγών δεν λέει ευχαριστώ ΠΟΤΕ? Και εμείς μαντάμ έχουμε προβλήματα και σκοτούρες αλλά ένα κεφάλι, ένα χεράκι, το κουνάμε.

Δεν ξέρω τι λέει ο Ζαμπούνης για τα σαλόνια αλλά η ευγένεια είναι κάτι που κάνει καριέρα και στο δρόμο.

12 το μεσημέρι φτάσαμε στο στάδιο. Μια ουρά γύρω στο χιλιόμετρο, ίσως και λίγο μεγαλύτερη. Κάποιοι είχαν πάει εκεί από το προηγούμενο βράδυ και είχαν στήσει σκηνές. Αλλά έτσι είναι. Αν δεν βρέξεις κώλο δεν τρως ψάρι!!!

Είχαμε πάρει μαζί μας στρώματα και ισοθερμική τσάντα με νερά και άλλα απαραίτητα. Πιάσαμε θέση στην ουρά, στρώσαμε το κώλο μας κάτω και περιμέναμε. Περιμέναμε χαλαροί μέχρι που ένας ΜΑΛΑΚΑΣ σηκώθηκε απότομα, οι υπόλοιποι μαλάκες νόμιζαν ότι ανοίγουν οι πόρτες και γίναμε και εμείς μαλάκες και τρέξαμε να παστωθούμε στο όρθιο….

15:30 μέχρι τις 19:40 όρθιοι, με όλες τις ‘τρελλές’ του Παρισιού και τις υπόλοιπες που ήρθαν εισαγόμενες, πίσω μου να ουρλιάζουν στο αυτί μου.

Σιγά μαντάμ θα σας φύγει πόντος!!!

19:40 οι πόρτες ανοίγουν. Το σπρώξιμο είναι απίστευτο!

Εκείνη τη δύσκολη την ώρα δύο τύποι άνετοι και ωραίοι με αέρα Brad Pitt, φτάνουν, πλησιάζουν εμάς που ήμασταν στο τσακ να μπούμε και στήνονται στην ουρά(στο μπροστά μέρος της).

‘Ποπό ρε μαλάκα από τι ώρα λες να ήρθαν αυτοί οι μαλάκες εδώ?’

Αυτό ελληνικά είναι αν δεν με απατά η μνήμη μου…

Από το πρωί ήρθαμε οι μαλάκες και κάνουμε υπομονή να μπείτε εσείς πρώτοι ρε πατριώτες γιατί η Madonna είχε φαγούρα. Αν δεν μπούνε πρώτα τα παιδιά, είπε, δεν θα ξεκινήσει!

Ζήτω τα Αθάνατα Ελληνικά Λαμόγια!!!!!!!!!!!